Šteta od zagađenja okeana plastikom do 2050. može da dostigne 731 milijardu dolara

Izvor: Balkan energy green

Okean, plavo srce naše planete, na udaru je klimatskih promjena kao i svakodnevnog povećavanja količine plastičnog otpada. Ukupna ekonomska šteta od zagađenja plastikom do polovine vijeka procijenjena je, u slučaju da proizvodnja nastavi da raste i to bez mera zaštite, na čak 731 milijardu dolara. 

Okean čini našu planetu nastanjivom. Neke od njegovih nezamenljivih uloga jesu regulacija globalne temperature, proizvodnja kiseonika, apsorpcija ugljen-dioksida. Morska staništa mogu da skladište deset puta više ugljenika po hektaru nego kopneni ekosistemi.

Klimatske promjene veoma negativno utiču na okeane. Porast emisija gasova s efektom staklene bašte dovodi do zagrijavanja vode, pa ona više isparava, pa oluje postaju jače, a padavine obilnije. Takođe, kako je voda okeana sve toplija, ona se više širi, što zajedno sa topljenjem glečera podiže nivo mora.

Čak 10 odsto svjetske populacije (više od 680 miliona ljudi) živi pored ili blizu okeana. Porast temperature povećava kiselost okeana, što uzrokuje promjene u staništima i nestanak vrsta, ugrožavajući snabdijevanje hranom i egzistenciju onih koji žive u obalnim područjima.

Naučnici procjenjuju da više od 170 biliona komada plastike pluta u okeanima širom svijeta

Pored posljedica klimatskih promjena, zagađenje plastikom uništava biodiverzitet okeana. Plastika u okeanu utiče na ribarstvo, akvakulturu, priobalni turizam i industriju brodarstva. Naučnici procjenjuju da više od 170 biliona komada i djelića plastike pluta u okeanima širom svijeta. Ukoliko se proizvodnja plastike nastavi istim tempom, to bi moglo da prouzrokuje ekonomsku štetu od 197 milijardi dolara do 2030, a 434 milijarde do 2050, pokazuje izvještaj osiguravajuće kompanije Allianz Trade.

Autori dokumenta navode da bi, ukoliko proizvodnja plastike nastavi da raste bez uvođenja mjera za ublažavanje posljedica, troškovi mogli porasti na 229 milijardi dolara do 2030. i čak 731 milijardu dolara do 2050.

Finansiranje napora za očuvanje okeana je od suštinskog značaja

Proizvodni procesi u energetskom, industrijskom i potrošačkom sektoru imaju najštetnije efekte na ekosistem okeana. Iz njega protom dobijaju veliku količinu sirovina.

Ako se svjetski okean posmatra kao privreda, sedma je po veličini u svijetu, sa ukupnom vrijednošću robe i usluga od 2,5 biliona dolara godišnje.

Jaz u finansiranju očuvanja okeana iznosi skoro 150 milijardi dolara

Očuvanje okeana jedan je od ciljeva održivog razvoja. Međutim, investicije u to iznose samo 25,5 milijardi dolara godišnje, što je daleko ispod potrebnih 174 milijarde dolara, pokazuje izvještaj.

Kako bi javni i privatni investitori ulagali u okean, kreatori politika treba da stave naglasak na povrat ulaganja u očuvanje okeana, koristeći opcije kao što su fondovi za očuvanje, podsticaji preko osiguravanja i plave obveznice, predlažu autori izvještaja.

Turizam bi takođe mogao doprinijeti finansiranju očuvanja mora, kroz naplaćivanje naknada. Novac bi zatim mogao da se uloži u projekte priobalnih zajednica, čime bi im se obezbedili resursi za očuvanja okeana.

Uklanjanje CO2 i očuvanje okeana

Kako bismo zaustavili klimatske promjene više nije dovoljno samo da smanjimo emisije, već je neophodno i da višak CO2 uhvatimo i uklonimo iz atmosfere.

Postoji nekoliko tehnika za uklanjanje ugljenika iz atmosfere uz pomoć okeana. Jedan primjer je obnova obalnih ekosistema kao što su mangrove, slane močvare ili livade morske trave, koje hvataju veće količine CO2 nego kopnene šume. Takođe, ovi ekosistemi pružaju zaštitu od poplava i ciklona.

Te strategije se mogu koristiti kao dopuna mjerama koje se sprovode na kopnu, a uključuju pošumljavanje i direktno hvatanje i skladištenje ugljenika iz vazduha.

Cirkularna ekonomija može da poboljša zdravlje okeana

Kroz jačanje cirkularne ekonomije, osim što bi se poboljšalo zdravlje okeana, ostvarile bi se značajne ekonomske koristi, sa procijenjenim potencijalom rasta svjetske privrede za 4,5 biliona dolara već do 2030. godine.

Pored reciklaže i ponovne upotrebe, tu je praksa industrijske simbioze, koja podrazumijeva ponovno korištenje otpada jedne industrije kao inputa za drugu ili proizvodnju obnovljivih i biorazgradivih proizvoda. Kako bi se ograničilo zagađenje okeana nutrijentima, potrebno je kontrolisati i ograničiti zagađivače iz poljoprivrede i industrije unapređivanjem navodnjavanja, tretmana otpadnih voda i kontrolisanjem upotrebe pesticida.